Ποιητική Συλλογή
Από τη γιαγιά στην εγγονή
Όταν γεννήθηκα, όταν βαπτίσθηκα,
Εκείνη τα είχε πει όλα με τις πράξεις της,
Είχε κάνει το λόγο έργο,
Τα είχε κάνει όλα μόνη της…
Και με κάλυψε η παρούσα απουσία της,
Όπως το ένδυμα της βάπτισής μου
Με μια κληρονομιά, με ένα ειδικό βάρος
Που σήκωναν οι βρεφικοί μου ώμοι
Χωρίς τη γνώση του απόβαρου,
Χωρίς την αντίληψη του όντος πραγματικού,
Χωρίς την επίγνωση του αληθινά μοιραίου…
Μεγαλώνοντας, τα παραμύθια που μου έλεγαν,
Δεν είχαν δράκους και βασιλοπούλες,
Δεν είχαν πρίγκιπες, νεράιδες και μαγικά ραβδιά!
Στις δικές μου ιστορίες, υπήρχε μία ηρωίδα: Η Γιαγιά μου,
Που είχα το δικό της όνομα,
Που είχε το δικό μου όνομα
Κι αντί για τέρατα και δράκους
Υπήρχαν οι Γερμανοί και τα αυτόματα
Κι ο θάνατος καταλυτικός και τελεσίδικος,
Που είχε στείλει ανεπιστρεπτεί
Την ηρωίδα μου στο διηνεκές,
Στην Ιστορία, στο μύθο, στη δόξα,
Στην Αθανασία!
Στις αγκαλιές των θειάδων μου -σαν ήμουν νήπιο-,
Στα φιλιά και τις ευχές τους
Πάντα ξεχώριζαν οι ίδιες μυστηριώδεις, για μένα, λέξεις:
«Πόσο της μοιάζεις!!! Μακάρι να της μοιάσεις σε όλα!».
Στο βλέμμα του πατέρα μου
Έβλεπα μια απουσία και μια θλίψη,
Μια απώλεια κι ένα γιατί
Και σαν ακουμπούσε πάνω μου,
Έβλεπα μια λαχτάρα κι ένα καμάρι,
Μια ξέχωρη στοργή και τρυφερότητα,
Μια πληγή και μια περηφάνια,
Ένα βλέμμα σαν αγκαλιά από το επέκεινα…
Στα μάτια του παππού και νονού μου,
Αντίκριζα εκείνη την έλλειψη
Και τη μοναξιά του αηδονιού
Που του λείπει το ταίρι του
Και ψάλλει το πιο γλυκό του τραγούδι για κείνο…
Ένιωθα τη φευγάτη εκείνη αίσθηση
Της αναπόλησης και του μοιραίου,
Της περήφανης μα πικρής αποδοχής του τέλους,
Του αναπόφευκτου, του οριστικού…
Και σαν –η ματιά εκείνη- κοίταζε τα δικά μου μάτια,
Ένιωθα να παρηγορείται, να ξαναγεννιέται,
Να χαίρεται και να καμαρώνει…
Στην ενηλικίωση, η ευθύνη, η τιμή,
Το βαρύ φορτίο ενός τέτοιου ονόματος
Πρόσθεταν στη ζωή μου επίγνωση,
Σοβαρότητα, χρέος!
Συλλογίστηκα, προβληματίστηκα, πήρα αποφάσεις…
Κι αφού γονάτισα μπροστά στην Ηρωίδα μου,
Φύτεψα στα κατάβαθα της ψυχής μου
Αυτό το χρέος και την ευθύνη,
Με χαρά, αποδοχή, πληρότητα!!!
Θρόνιασα στην καρδιά μου με λατρεία
Τη θρυλική γιαγιά μου,
Που μου χάρισε τ᾽ όνομά της
Κι έδωσε υπόσταση στο όνειρο,
Μορφή στον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μου
Και σφράγισε την ζωή μου για πάντα!
Από τότε, προσπάθησα να ζήσω την δική μου ζωή
Με συνέπεια και σοβαρότητα.
Και μέσα σ᾽ αυτή την ζωή έβαλα σκοπό
Να δώσω φως στους γύρω μου, όπως Εκείνη
Και να τιμώ την μοναδική εκείνη γυναίκα
Που ήταν η γιαγιά μου,
Η θρυλική «Μπουμπουλίνα»,
Το «άρωμα» του 1941 – ᾽44 στα μηνύματα του Καΐρου,
Η «μάνα» όλων όσων προστάτευε και συνεργαζόταν:
Η Λέλα Καραγιάννη!
Και τώρα πια ξεπερνώντας το όριο της ηλικίας
Που είχε όταν εκτελέσθηκε για την Ελλάδα και την Ελευθερία,
Έρχομαι να σταθώ μπροστά στην προτομή της
Σε στάση προσοχής με υπερηφάνεια,
Να ψάλλω τον Εθνικό Ύμνο
Και με το χέρι στην καρδιά μου,
που μέσα της κτυπάει μαζί και η δική της καρδιά,
ν᾽ αποτιμήσω την ζωή μου, -γιαγιά τώρα πια κι εγώ-
και να πω με ευθύνη: Είμαι η εγγονή της Ηρωίδας,
η Λέλα Βύρωνος Καραγιάννη…
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014
ΩΔΗ ΣΤΗ ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
Χθες ήταν που γεννήθηκες βλαστάρι κι ανθός της Εύβοιας,
γόνος της Μπουμπουλίνας…
Χθες ήταν που βαπτίστηκες Ελένη και σου χάρισε ο Θεός χάρες
μεγάλες και μοσχοβόλησες σαν βασιλικός στις αυλές…
Χθες ήταν που αναστήθηκες και γέμισες χαρά το πατρικό σου…
Χθες ήταν που μεγάλωσες, πήγες σχολείο κι αντιλάλησε το προαύλιο
από τις φωνές και τα γέλια σου…
Χθες ήταν που έχτισες τον χαρακτήρα σου, μέσα από την ανατροφή
της οικογένειάς σου και τη μόρφωση,
την Αγάπη στον Θεό και την Πατρίδα, την Πίστη,
την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου, την Τιμή,
την Λεβεντιά, την Περηφάνια…
Σταθερή κι αλύγιστη στις Αρχές και τα Πιστεύω σου,
δίκαιη, αξιόπιστη, εχέμυθη, ευπροσήγορη, με κοφτερό μυαλό,
δυναμική, τολμηρή, πρακτική, αποφασιστική, αποτελεσματική,
τρυφερή στο περιβάλλον σου και σ’ όσους σε είχαν ανάγκη: Μάννα…
Χθες ήταν που άνθισες και γέμισε ομορφιά η γενέτειρά σου Λίμνη…
Χθες ήταν που αγάπησες, αγαπήθηκες, παντρεύτηκες κι έλαμψε ο
τόπος…
Χθες ήταν που βλάστησες και κάρπισες κι έφτιαξες με τον Νίκο σου
ένα σπιτικό και το γεμίσατε με αγάπη, παιδιά, μουσική και Φως…
Και τότε ήρθε ο πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση, η Δράση,
η Μεγάλη σου Ώρα!
Και μαζί του ήρθε η αποφασιστικότητα κι η τόλμη να παίξεις
μονά-ζυγά τη ζωή σου,
κι ήρθε ο αγώνας, η εκπλήρωση αρχών-καθήκοντος-χρέους,
που αυτόκλητα ονομάζονταν: λαχτάρα της γενναίας ψυχής σου…
Ήταν η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, αυτής της σπουδαίας γυναίκας
και προσωπικότητας που ήσουν Λέλα Καραγιάννη…
Κι άρχισε το κυνηγητό με το θάνατο, το κρυφτό με τους Γερμανούς,
κι ύστερα οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι απειλές…
Μα η αλύγιστη ψυχή σου πάλευε όρθια, λιονταρίσια την κτηνωδία…
Κι αντιστεκόταν με θάρρος, πείσμα, περιφρόνηση, αποφασιστικά.
Ακολούθησε η φυλακή κι η μητρική καρδιά σου αγκάλιασε ΟΛΕΣ
τις συν-κρατούμενες, κάνοντας βωμό τα στήθη σου
που ακουμπούσαν κι άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν,
αυτές οι καταδικασμένες σε θάνατο Ελληνοπούλες,
που έβλεπαν τη ζωή να περνάει δίπλα τους και να φεύγει,
να χάνεται…
Ανθρώπινος ο φόβος, ανθρώπινη η αίσθηση της αδικίας, της μοναξιάς,
της ανάγκης για παρηγοριά και ενδυνάμωση…
Κι εσύ εκεί! Μάννα για όλες! Εμψύχωνες, παρηγορούσες,
έκρυβες στην αγκαλιά σου τους πόθους και τις τελευταίες τους
ελπίδες κι επιθυμίες…
Γιάτρευες μεσόκοπες και νιές κι ανάμεσά τους την μικρή Ηρώ…
Και τα λόγια σου βάλσαμο και φλόγα και μπουρλότο,
για ν’ αντιμετωπίσουν την εκτέλεση, το απόσπασμα, το τέλος…
Κι η προσευχή σου καταφύγιο, τόνωση και ασπίδα στον τρόμο
της βίας του θανάτου, της απώλειας, του άγνωστου…
Κι η επικλήσεις σου στην Παναγία, την Μεγάλη Μάννα, ατέλειωτες…
Και μετά, η κρυστάλλινη καμπάνα της ζωής έσπασε…
οι σφαίρες που την θρυμμάτισαν, το καυτό μολύβι,
σφράγισαν το πέρασμά σου απ’ αυτή τη γη,
απ’ αυτό τον τόπο της δάφνης και της μυρτιάς,
της ελιάς και του κότινου, που στεφάνωναν αιώνες τους νικητές…
Και βάφτηκε απ’ το αίμα σου κι απ’ το αίμα 70 ακόμα εκτελεσθέντων
κόκκινη η χαράδρα στο Χαϊδάρι, ένας ακόμα Γολγοθάς,
ένας ακόμα Κρανίου Τόπος,
λίγες μέρες πριν ανατείλει η Λευτεριά,
λίγες μέρες πριν δικαιωθεί ο αγώνας σας…
Χθες ήταν κι όμως πέρασαν 69 χρόνια…
Και σήμερα… Σήμερα…
Κλείνω τα μάτια μου κι ανοίγω εκείνα της ψυχής…
Κι εκεί, στις πλατειές λεωφόρους των Ιλισίων Πεδίων
σε βλέπω αγέρωχη, με το στήθος τρυπημένο από τις σφαίρες
που σ’ έστειλαν στην Αθανασία,
με το κορμί σου κοντάρι που σπαθίζει στο φως
και την ψυχή σου σημαία να κυματίζει στο φύσημα
ενός υπερκόσμιου αγέρα,
να περπατάς περήφανα, να βαδίζεις σταθερά,
Σημαιοφόρος Εσύ, Λέλα Καραγιάννη
της στρατιάς των Ηρώων και Μαρτύρων της δικής σου γενιάς,
του δικού σας έπους, η Καρυάτιδα του 1940-1944…
Κι η πομπή να συνεχίζεται σιωπηλή και καμαρωτή στο διηνεκές
σα να ’χει ζωντανέψει από τη ζωοφόρο του Παρθενώνα
προπομπός των Παρθένων των Παναθηναίων,
κορυφαία χορού τραγωδίας της Επιδαύρου
Εσύ!
η νεαρή νύφη από την Εύβοια,
η μητέρα των 7 παιδιών από την Κυψέλη,
η πιο επικίνδυνη κατάσκοπος της Ευρώπης
–όπως σε χαρακτήρισαν – οι σταυρωτές σου!
Εσύ Λέλα Καραγιάννη!
Συνώνυμο της λεβεντιάς, της περηφάνιας, της τιμής!
Λαχτάρα κι αγκαλιά της οικογένειας, της συζυγικής Εστίας,
Αγάπη και Φως και Γλυκασμός και Παραμυθία
όλων όσων είχαν την ανάγκη σου!
Σύμβολο Εσύ! Θυσία Εσύ! Μάννα Εσύ!
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
Οκτώβριος 2013
ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, H MANA.
8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Αρχόντισσα της Εύβοιας, των Αθηνών Κυρά!
Με την αρετή και την σιγουριά
Των αρχών και των ιδανικών σου,
Θεμελίωσες μαζί με τον σύζυγό σου το σπιτικό σας,
Δημιουργήσατε την πολύτεκνη οικογένειά σας!
Ένα μυρωδάτο μπουκέτο: τα βλαστάρια σου…
Ένα μικρό σχολείο : τα παιδιά σου…
Ένας μικρός στρατός : οι γιοί κι οι κόρες σου…
Ιωάννα, Γιώργος, Ηλέκτρα, Βύρων, Νέλσων, Νεφέλη και Ελένη…
Ένα παράδειγμα η ζωή σου κι ένας αγώνας.
Η Ελευθερία, η Πατρίδα, η Θρησκεία,
Η Οικογένεια: τα ιδανικά σου…
Άρωμα : το κωδικό όνομά σου.
Κλωνάρι δάφνης και μυρτιάς Εσύ Γενναία!
Ρίζας βαθειάς, ηρωϊκής Μπουμπουλίνας, θυγατέρα!
Απόγονος…
Το αίμα της μπόλιασε το δικό σου
Κι ύψωσες το κεφάλι στον κατακτητή:
Το περήφανο μέτωπο, το αποφασιστικό βλέμμα,
Το αγέρωχο ανάστημα έδειχναν καθαρά την καταγωγή σου…
Σταθερή, ακλόνητη, δραστήρια,
Επινοητική, ακούραστη, ακατάβλητη…
Δεν μέτραγε για σένα αν ο άλλος γεννήθηκε
Καναδός, Αυστραλός, Νεοζηλανδός ή Γερμανός,
Αρκεί η ψυχή του να είχε φως,
Να φτερούγιζε στα ίδια μήκη και πλάτη
Με την δική σου την ψυχή:
Στα μήκη και τα πλάτη της ελευθερίας,
Της αγάπης για τον άνθρωπο, το δίκαιο,
Την αξιοπρέπεια και την τιμή…
Κι έτσι διάλεξες τους συνεργάτες σου
Για την ψυχή τους…
Τα ιδανικά και τα γεμάτα αρετή επιχειρήματά σου,
Έφεραν κοντά σου ανθρώπους
Που εχθροί θα λογίζονταν από άλλους μικρούς και κοντόφθαλμους…
Όχι όμως από σένα Μάννα!
Ανάμεσά τους βρήκες τους συνεργάτες σου
Στον Αγώνα σου για την Λευτεριά και την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου!
Χάρισες και βρήκες εμπιστοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση κι αγάπη!
Μια αγκαλιά παιδιά και συνεργάτες σου, για την ΕΛΛΑΔΑ!
Το σύμβολο του φωτός και του πολιτισμού στο πέρασμα των αιώνων!
Για να μην σβήσει το Φως και ο Πολιτισμός εκείνες τις άγριες μέρες…
Έδινες καθημερινά τις μάχες σου σ’ έναν άνισο πόλεμο
Για να μην κυριαρχήσει το σκοτάδι κι η παράνοια!
Οι δόξες, τα εύσημα, η εξουσία άφηναν αδιάφορη
Την Ανδρεία ψυχή Σου Λέλα…
Ανύπαρκτα τ’ αγκάθια της φιλοδοξίας και του εγωϊσμού
Στην Αγία σου ψυχή Μάννα…
Κι όταν οι τιμές και τα εύσημα, η δόξα και οι έπαινοι ήρθαν,
Εσύ είχες πάρει ήδη αύξοντα αριθμό στο Πάνθεο των Ηρώων…
Κι όταν ήρθαν, ήσουν απούσα από τη γη,
Είχες πάρει ήδη την θέση σου στον Παράδεισο των Εθνομαρτύρων…
Ωστόσο, η παρουσία Σου στο προσκλητήριο των Πεσόντων
Αντιβουίζει ακόμα με το Άρωμα της μυρτιάς και της δάφνης,
Της ελιάς, του αμπελιού και του κυπάρισσου : ευωδιές της γης Σου…
Λέλα Καραγιάννη, 8 Σεπτεμβρίου 1944 : ΠΑΡΟΥΣΑ!!!
Εκεί που αχνόφεγγε η αυγή της Λευτεριάς Μάννα!
Αχνοφέγγει τώρα ένα καντήλι να δείχνει τον δρόμο Μάννα,
Να μην παραστρατήσουμε, να μην χαθούμε,
να μην γελαστούμε από την Κίρκη και τις σειρήνες Μάννα…
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
17/18 Σεπτεμβρίου 2012
ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΑΘΑΝΑΤΗ.
8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Η Γυναίκα, η Μάννα, η Ηρωίδα, το Παράδειγμα…
Στο Χθες, το Σήμερα, το Αύριο…
Οι πρόγονοί σου ήρωες…
Οι ρίζες που σε γέννησαν βαθιές, γερές, ελληνικές…
Πατρίδα σου η Εύβοια, να καμαρώνει εσαεί που σε γέννησε…
Κάμποι, βουνά και πέλαγα, αμπέλια, ελιές και περιβόλια
Αντίκριζαν τα παιδικά σου μάτια
Κι ανάσαινες μυροβόλους ανέμους και παιγνιδιάρικα μαϊστράλια
Ως βαθειά στης καρδιάς σου τα φύλλα,
Μ’ όλη των πνευμόνων σου τη δύναμη!
Και μεγάλωσες και τράνεψες και άνθισες!
Στο σπίτι, στο σχολείο, στον κόσμο!
Κι όταν ήρθε η ώρα η καλή, λεμονανθοί σου στόλισαν τα μαλλιά
Κι ανέβηκες στα λευκά νυφούλα στο πλάι του καλού σου
Τα σκαλιά της εκκλησίες μ’ ευχές και ρύζι…
Το ταίρι σου ακριβό… Όνειρα, σχέδια, χαρές
παιγνίδιζαν στα χρυσά σου μάτια…
Κι έγινες βασίλισσα σε κρυστάλλινα παλάτια που μοσχοβολούσαν:
Τ’ αρώματά σου στην οικογενειακή επιχείρηση…
Μα το δικό σου μικρό κάστρο, ήταν η οικογενειακή σου εστία.
Εκεί που γέλασες κι ονειρεύτηκες…
Εκεί που μαγείρεψες, έπλυνες, σιδέρωσες…
Εκεί που γέννησες τα λατρευτά παιδιά σου…
Εκεί που έπαιζες το πιάνο σου και ταξίδευες…
Εκεί που διάβαζες τα βιβλία σου και σε ταξίδευαν…
Εκεί ρέμβαζες, σκεπτόσουν, προσευχόσουν…
Και σαν μανούλα έπλαθες ψυχές σαν την δική σου.
Κι ήρθανε δίσεκτοι καιροί, καιροί βασανισμένοι…
Και παραμέρισες έργα ειρηνικά: το κέντημα, το ράψιμο, τις βόλτες…
Άφησες τους γυάλινους διαδρόμους ανάμεσα
στα κρυστάλλινα βαζάκια με τα αρώματα του φαρμακείου
κι ανοίχτηκες στις φαρδιές λεωφόρους του πολέμου,
στα ανηφορικά μονοπάτια της Θυσίας και του Αγώνα,
στις μυστικές ατραπούς της Αντίστασης…
Κι η Μπουμπουλίνα από πρόγονος έγινε Οργάνωση.
Κι η αγκαλιά εκτός από παιδιά γέμισε κυνηγημένους Συμμάχους και συνεργάτες…
Κι η καθημερινότητα γέμισε από ένταση και συνεχές παιγνίδι με τον θάνατο…
Κι ο κατακτητής σκληρός, αμείλικτος, στυγνός : ο ίδιος ο θάνατος…
Κατοχή… όποιοι δεν την έζησαν…
Γερμανοί… Ιταλοί… όποιοι δεν σας γνώρισαν τα χρόνια εκείνα…
…Και σήμερα πάλι…
Λέλα Καραγιάννη Εσύ, που μετά τον πόλεμο οι εχθροί σου σε αναγνώρισαν
Ως την πιο επικίνδυνη κατάσκοπο των Συμμάχων στην Ευρώπη!
Λέλα Καραγιάννη Εσύ! Που παραμέρισες τ’ ανθρώπινα και τα καθημερινά,
Τα συνηθισμένα και τα μικρά και καταπιάστηκες
Με το Μέγα έργο της Ελευθερίας και της Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου,
Κατατροπώνοντας στρατηγούς και στρατάρχες,
Ταπεινώνοντας υπερφίαλους και αλαζόνες !
Λέλα Καραγιάννη: Μάννα μας, Περηφάνια μας,
Παράδειγμά μας κι Ηρωίδα μας!
Στο προσκλητήριο Παρούσα! Αθάνατη!
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
17/18 Σεπτεμβρίου 2012
ΛΕΛΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΗΡΩΙΔΑ.
8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Στου χρόνου το διάβα,
Λιμνιώτισσα – Κυψελιώτισσα Μάνα,
Αφήνω λουλούδια
Στο μνήμα σου επάνω…
Στρατί της ευθύνης,
Στρατί Λευτεριάς,
Επήρες κι εδιάβηκες,
Το «επί τας» διάλεξες…
Παράδειγμα χάραξες,
Στο κάθε σου βήμα,
Στην κάθε απόφαση,
Με κάθε σου πράξη…
Δεν δίστασες Μάνα
Να δώσεις νερό,
Να δώσεις αγάπη,
Στον κάθε φτωχό…
Και όταν η Ιστορία
Σου κρούει τη θύρα
Δίνεσαι ολόκληρη
Με κάθε Θυσία!
Παιδιά κι οικογένεια,
Χαρίζεις ολόψυχα,
Σ’ αγώνες σκληρούς,
Και δίνεις τις μάχες σου,
Αρχηγός «Μπουμπουλίνα»,
Σε θανάτου καιρούς!
Πατρίδα μεγάλη
Τροφός των Ηρώων
Καμάρωσε πάλι
Την νέα σου Κόρη!
Λέλα Καραγιάννη
Και φτάνει
να καλύψει μονάχη
Σελίδα μεγάλη…
8 Σεπτεμβρίου 1944,
Έγραψε η Ιστορία
Με αίμα ονόματα
Εκεί στο Χαϊδάρι…
Kαραγιάννη Λέλα,
Χούπης Γιαννάκης, ετών 18,
Λύτινας Μανώλης,
Βλασόπουλος Άγγελος,
Δημοπούλου Mάρτζορη,
Mεντζελοπούλου Mαρία,
Nικολοπούλου Βάσω,
Νικολετοπούλου Aκριβή,
Φραγγέα Σίνα,
Xαντζοπούλου Mανταλένα,
Και άλλοι 50…
Τιμή σ’ όλους που έδωσαν,
Ηρωικά τη ζωή τους!
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
Αθήνα, Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016.
Λέλα Καραγιάννη
8 Σεπτεμβρίου 1944
Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδιζε στη γλάστρα
κι αυλή σου ορφανή από σένα «Μπουμπουλίνα»,
που μάτωνες με το άλικό σου αίμα ένα ρέμα στο Χαϊδάρι
Σαν σήμερα… 8 Σεπτεμβρίου 1944…
Ένα γεράνι κόκκινο μαράθηκε στη γλάστρα
στην αυλή σου, ορφανό,
κι ας το πότιζαν άλλα χέρια.
Αυτό ήθελε τα δικά σου…
Και τα βασιλικά που ήσαν στις δόξες τους
μαράθηκαν κι εκείνα στην αυλή σου…
Ήταν το χέρι σου που τα φρόντιζε, το στοργικό,
που μήνες τώρα τους έλειπε…
Κι η διαίσθηση ότι από κείνο το πρωινό
δεν ήσουν ανάμεσα στους ζωντανούς
αλλά ταξίδευες ένδοξα για την θριαμβεύουσα Εκκλησία,
έγειραν τα κλαδάκια τους, τ᾽ ανθάκια τους
κι η απουσία σου τα έθλιψε, τα μάρανε…
Κι έλειπαν όλοι από το σπίτι, όλη η οικογένεια!
Εσύ και τα παιδιά σου στις φυλακές,
πολεμώντας τόσα χρόνια τους ανίερους κατακτητές
που μόλυναν την γη μας… Την Ελλάδα μας…
Ο Νίκος σου να τρέχει από πόρτα σε πόρτα
για να σας σώσει, και να αλλάζει διαμονή κάθε μέρα…
να υπάρχει εκείνος για τα παιδιά σας, όταν εσύ θα ταξίδευες
για τα Ιλίσια Πεδία των Αθανάτων…
Και μόνο οι μικρασιάτισες ψυχοκόρες
με τα ορφανά τους ήσαν στο σπίτι…
Έκαναν ό,τι μπορούσαν, μα τί μπορούσαν κι αυτές;
Τα γεγονότα έτρεχαν και μαζί μ᾽ αυτά έφευγε κι η ζωή σου…
Μόλις δυο μέρες πριν πήραν από τα χέρια σου
την μικρή Ηρώ και πολλούς ακόμα…
Σήμερα σας φόρτωσαν από το Χαϊδάρι σε φορτηγά
για τη Μέρλιν και μετά πάλι πίσω…
Δυο παλληκάρια σου έριξαν από το φορτηγό
σημειώματα αποχαιρετισμού, μήπως και κάποιος τα βρει
και τα πάει στους δικούς τους…
Είχαν ήδη πάρει φύλλο πορείας προς την Αιωνιότητα…
Κι έτσι στο Χαϊδάρι, μέσα στο κελί βράδιασε…
Η τελευταία σας νύχτα…
Το ήξερες, το είχες καταλάβει…
Προσπάθησες να ειδοποιήσεις τις κόρες και τ᾽ αγόρια σου
στις άλλες πτέρυγες για το επερχόμενο τέλος…
Έκανες τον απολογισμό σου κι ετοιμάστηκες…
Μα ήσουν έτοιμη από την πρώτη στιγμή που αποφάσισες
ν᾽ ακολουθήσεις αυτόν του Αγώνα και της Αντίστασης τον δρόμο…
Δεν δείλιασες και δεν μετάνιωσες ΠΟΤΕ!!!
Οι λόγοι σου τόσο σημαντικοί:
Ο Άνθρωπος, η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, η Τιμή, η ΕΛΛΑΔΑ!
Και ξημέρωσε 8 Σεπτεμβρίου 1944,
η μέρα που έγραψε η Ιστορία το τέλος…
Εκεί στο Χαϊδάρι…
Και μάζεψαν μαζί σου τους συνεργάτες σου,
Λέλα Kαραγιάννη…
Τον Γιαννάκη Χούπη 18 ετών,
τον Μανώλη Λύτινα,
τον Άγγελο Βλασόπουλο,
την Mανταλένα Xαντζοπούλου,
την Aκριβή Νικολετοπούλου,
την Μάρτζορη Δημοπούλου,
την Mαρία Mεντζελοπούλου,
την Βάσω την Nικολοπούλου,
την Σίνα Φραγγέα κι άλλους 50…
Κι ένα γεράνι κόκκινο που λουλούδιζε στη γλάστρα,
μαράθηκε στην ορφανή αυλή σου «Μπουμπουλίνα»,
σμίγοντας το χρώμα και τη ζωή του μαζί σου,
που μάτωσες με το άλικό σου αίμα ένα ρέμα στο Χαϊδάρι…
Σαν σήμερα… 8 Σεπτεμβρίου 1944…
ΑΘΑΝΑΤΟΙ !!!
Ελίνα Μαστέλλου-Γιαννάκενα
Αθήνα, 8 Σεπτεμβρίου 2017.